Искање

Ова се некои општи препораки за заштита на инфраструктурата:

• Рутерите може да се нагодат така што ќе го одбиваат автоматското собирање информации за системот преку т.н. метод на отпечатоци (footprinting method). Овој метод подразбира правење скица на мрежата врз основа на отпечатоците што се генерираат со испраќање дигитални сигнали. Треба, исто така, да се посочи дека рутирањето на податоците се одвива според различни протоколи, бидејќи тие можат да бидат главен извор на информации за напаѓачите. Мапирањето на правците преку кои се пренесуваат податоците (tracerouting), откривањето на уредите кои се активни на мрежата (ping) и слични методи можат да му ја откријат на напаѓачот целата инфраструктура, односно тој да го знае бројот и видот на рутерите, компјутерите и начинот како се поврзани. Добрата пракса налага ICMP-барањата (ICMP requests) да бидат овозможени како опции на веб-серверот, а конфигурацијата на другите сервери и на интерната мрежа да биде поставена така што овие барања да се одбиваат;

• Треба да се оневозможат протоколите на серверот кои не се неопходни. На пример, на серверот за електронска пошта може да се блокира буквално сè, освен протоколите што се користат за е-пошта (IMAP, POP, итн.), додека структурата на веб-серверите може да се нагоди така што пристапот е овозможен само до ресурси што се јавно достапни. Исто така, треба да се оневозможи и пристапот до други фолдери и датотеки, како и до администраторскиот дел на порталот, за да се избегне неовластен пристап и протекување податоци;

• Затворете ги непотребните порти (ports) што ниту една апликација на серверот не ги користи, така што ќе направите соодветно нагодување на мрежните бариери (заштитен ѕид или firewall).

• Се користат системи за откривање упад (intrusion detection) со кои се прави идентификација и отфрлање на сомнителниот сообраќај, а исто така се евидентираат и сите обиди за оставање отпечаток (footprinting);

• Со користење сервиси кои овозможуваат анонимна регистрација, може да се сокријат информациите за тоа кој го регистрирал доменот. Притоа, треба да се има предвид дека угледот на една организација која има кредибилитет се гради токму преку транспарентност, и затоа оваа техника не се препорачува да се користи во секоја ситуација.

Сервер Протекување на податоци Хостинг Клауд

Многу важни аспекти, кога станува збор за управувањето со инфраструктурата на една организација, се името на доменот и хостирањето, односно на кој сервер се хостирани веб-страниците на организацијата и со кој регистратор таа го регистрирала името на доменот.

Има многу опции кога се регистрира име на домен (на пр., organisation.org), и тоа може да се направи релативно евтино и лесно преку интернет, во зависност од потребите на организацијата. Името на доменот обично се регистрира на годишно ниво и регистрацијата мора редовно да се обновува.

Организациите можат да изберат различни видови домени од највисоко ниво (top level doimans) (тоа е делот од URL-адресата што се наоѓа на крајот). Најчести се следниве:

• Код на државата (ccTLD) што е поврзан со одредена земја, регион или територија: .de, .br, .ca, .mk;

• Генерички (gTLD), што е поврзан со општи домени: .com, .net, .org;

• Спонзориран (sTLD), што е резервиран за одредени видови регистранти, како што се државни органи или меѓународни организации: .gov, .int, .aero.

При регистрација на домен, има и опција за заштита на доменот (Whois), така што информациите за регистрантот (име, адреса, контакти...) нема да бидат видливи доколку се пребарува на Whois. Сепак, како што спомнавме и погоре, кога станува збор за организации како што се медиуми, се препорачува транспарентност на доменот.

Веб-страниците може да се хостираат и дома, односно во земјата каде што работи организацијата, или на меѓународно ниво. И двете опции се еднакво остварливи, но имаат некои специфики. На пример:

• Домашен хостинг

• Може директно да се проверат квалитетот и безбедноста на серверските простории на овие даватели на услуги;

• Подобра достапност на техничката поддршка, која не зависи само од пријавување на проблемот и од онлајн комуникацијата;

• Ликвидноста и угледот на давателот на хостинг услугата може локално да се провери;

• Нема примена на законски одредби што се однесуваат на меѓународниот пренос на лични податоци;

• Ако страницата што е наменета за домашната публика е предмет на DDoS [DDoS] напад од странство (што е најчесто случај), таа и понатаму ќе може да остане стабилна и достапна за домашните корисници така што странските IP-адреси ќе бидат привремено блокирани.

• Хостинг во странство

• Серверот каде што е хостирана страницата не е во надлежност на државните органи во земјата каде што работи организацијата;

• Домашното законодавство не важи за хостингот, така што можно е да дојде до комплицирани правни и административни процедури во однос на содржината која е хостирана, со неизвесен исход.

• Во однос на техничките аспекти на хостингот, постојат четири вида:

• Споделен хостинг (Shared hosting) е хостинг што се заснова врз принципот на споделување ресурси. Различни сајтови кои се наоѓаат на таков споделен сервер ги споделуваат процесорот, пропусниот опсег (bandwidth), просторот на дискот итн. Ова значи дека ако една од страниците на споделениот хостинг има зголемен број барања за пристап, перформансите на другите сајтови на истиот сервер ќе ги трпат последиците од тоа;

• Виртуелен приватен сервер (VPS) е хостинг каде што секој си има свои ресурси. Од технички аспект, повеќе виртуелни сервери се поставени на еден физички сервер и секој од нив си има определени ресурси кои не ги споделува со другите. Исто така, ако еден од виртуелните сервери биде нападнат, интегритетот на другите сервери нема да биде загрозен;

• Посебен (dedicated) сервер e вид хостинг каде што на корисникот му е доделено ексклузивно право да пристапува до компјутерот (машината) и да го користи за која било цел. Кога станува збор за посебен сервер, виртуелните машини може да се нагодат и да се користат за различни цели, како што се веб хостинг, е-пошта, чување податоци;

• Хостинг во облак (cloud) е хостирање повеќе сервери кои се поврзани да функционираат како еден сервер, со што се придонесува кон децентрализација на системот, а со тоа се овозможува и негов подобар интегритет. Во случај на дефект на еден од серверите, другите ја преземаат неговата улога, така што проблемот нема да влијае врз работата на веб-страницата.

Споделениот хостинг не се препорачува како решение во случаи кога страницата има активна содржина која се менува релативно често и кога бројот на посетители варира. Подобри решенија се посебниот хостинг и хостингот во облак, но тие се малку поскапи. На крајот од краиштата, изборот на соодветната опција ќе зависи од потребите на организацијата.

Техничката поддршка е еден од најважните сегменти на хостинг сервисот, бидејќи во случај нешто да тргне наопаку, оваа поддршка е контакт-точката која мора да биде целосно отворена и комуникативна за да се реши проблемот што е можно побрзо. Се препорачува да се избере компанија чија услуга за техничка поддршка е во функција 24/7.

Иако целата содржина и сообраќајот на интернет се практично виртуелни, старите добри машини се сè уште основата која го овозможува сето тоа. Затоа е важно да проверите каков хардвер користи компанијата за хостирање.

На крајот, техничките спецификации на хостинг-пакетот се најважната карактеристика и пожелно е тие да се скалабилни, односно да можат да се адаптираат и да се надградуваат во согласност со потребите на организацијата кои постојано се менуваат.

Добриот хостинг исто така подразбира и децентрализација. Не се препорачува еден ист сервер да се користи за хостирање на страницата и како сервер за електронска пошта или како центар за податоци. На веб-серверот мора да може да му се пристапи од јавниот интернет, додека пристап до центарот за податоци преку јавен интернет би бил вистински сериозен безбедносен проблем. Доколку има потреба од пристап од далечина до податоците кои се зачувани во центарот за податоци, најдобро е да се користат VPN-услуги.

Сервер Сајт Хостинг Клауд